Eén van de manieren waarop WSD mensen naar werk begeleidt is Jobhunting. Jobhunting is een manier van mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt begeleiden naar werk. Het is een individuele begeleiding waarbij de jobhunter samen met de kandidaat kijkt naar de kwaliteiten en vaardigheden van de kandidaat en op basis daarvan gaat de jobhunter specifiek voor die kandidaat op zoek naar geschikt werk.
Een werkzoekende wordt door de klantmanager van de gemeente hiervoor aangemeld als deze denkt dat de werkzoekende een geschikte kandidaat is voor Jobhunting. “Het gaat hier dan om mensen die vallen onder de Participatiewet en die een kleine afstand tot de arbeidsmarkt hebben”, zegt Ilse. De reden waarom hun afstand tot de arbeidsmarkt klein is is heel verschillend. De gemene deler is dat het gaat om mensen die onder de Participatiewet vallen en er vermoedelijk sprake is van een loonwaarde van 80 tot 100%. De kandidaten zitten in de bijstand, hebben een carrièreswitch gemaakt of zijn niet uitkeringsgerechtigd bijvoorbeeld. Het is dan de taak van de jobhunter om samen met de kandidaat passend werk te vinden.
Het traject dat de kandidaat volgt, Jobhunting, duurt drie maanden. De manier van werken bij Jobhunting is een-op-een; er wordt specifiek voor die kandidaat naar passend werk gezocht. Het doel van dit traject is om samen met de kandidaat de juiste functie voor deze persoon te vinden. Dit lukt natuurlijk niet altijd bij iedereen, maar het is wel waar naar gestreefd wordt. Wanneer een werkzoekende via de gemeente voor Jobhunting wordt aangemeld, begint de jobhunter met een intakegesprek om te kijken of de persoon een geschikte kandidaat is voor dit traject en wat de werkzoekende nodig heeft om uiteindelijk werk te vinden. De jobhunter en deelnemer stellen samen een goed cv op en bespreken de wensen en kansen van de kandidaat. “Een belangrijk onderdeel is kijken naar wat de kandidaat al ondernomen heeft om werk te vinden”, zegt Jeanneke. Vervolgens maakt de jobhunter samen met de kandidaat een zoekplan waarbij de jobhunter kijkt naar wat de kandidaat in huis heeft aan ervaring, vaardigheden, eigenschappen en naar de reisbereidheid van de kandidaat. Er worden realistische functies benoemd die aansluiten bij de opleidingsachtergrond en ervaring van de deelnemer. Er zijn een aantal randvoorwaarden, als taalniveau, motivatie en eventuele kinderopvang, waar de jobhunter rekening mee houdt. Op basis daarvan kan de jobhunter op zoek naar de juiste functie voor de te bemiddelen persoon. Wanneer dat binnen het relatienetwerk van de jobhunter niet lukt dan pleegt de jobhunter koude acquisitie om een passende werkgever te vinden.
Kandidaten leren tijdens het traject onder andere op meerdere manieren te solliciteren. “In gesprekken met kandidaten komt voor dat men aangeeft meer dan 100 sollicitatiebrieven verstuurd te hebben, zonder effect,” zegt Ilse, “ vaak heeft diegene maar één manier van solliciteren ingezet. Om na 100 afwijzingen nog positiviteit uit te stralen is erg lastig, terwijl dat bij een sollicitatie juist zo ontzettend belangrijk is. Daarnaast komen er op een populaire vacature vaak enorm veel reacties binnen, dan kom je er moeilijk tussen. Wij kunnen dan hulp bieden bij het veranderen van de manier van solliciteren; er is veel meer mogelijk dan alleen een brief schrijven.” Vacatureteksten zijn volgens Jeanneke vaak ook niet reëel. “Ze staan vol met algemene containerbegrippen, je moet de vacature dan vertalen naar de taken die bij die organisatie horen.”
“De kandidaten hebben vaak geen reëel beeld van de arbeidsmarkt of van een bepaalde functie”, zegt Jeanneke. Ook Ilse deelt die mening. “Het vasthouden aan een bepaalde sector, bijvoorbeeld de administratieve branche, omdat men daar in het (verre) verleden) gewerkt heeft. Maar dat zo’n functie in de loop van de jaren andere eisen heeft, daar denkt een kandidaat vaak niet aan. Je moet de werkzoekenden een reëel beeld van de arbeidsmarkt geven. ”Het idee is dat de Jobhunter passend werk zoekt voor de deelnemer, maar passend werk houdt niet in dat het aan alle wensen van de kandidaat moet of kan voldaan worden; het gaat er juist om dat de kandidaat inzichten krijgt in wat mogelijk en haalbaar is.
“Mensen die bijvoorbeeld ooit baliemedewerker of gastvrouw waren, willen misschien liever geen catering/schoonmaakwerk doen”, zegt Jeanneke, “ook zij moeten een reëler beeld van de arbeidsmarkt krijgen en inzien dat er in hun voorkeurssector geen werk is. Dat is echt een groot deel van het proces dat je met een kandidaat doorloopt.”
Omdat de jobhunters een heel groot netwerk hebben, ongeveer 700 bedrijven, kunnen zij specifiek zoeken naar werk voor de kandidaat. De jobhunter opent deuren die anders voor de kandidaat gesloten zouden blijven. “Omdat je op de hoogte bent van wat er in een bedrijf gebeurt kun je iets betekenen voor de kandidaat”, zegt Jeanneke, “We zien de ontwikkelingen bij bedrijven en zijn zo al snel op de hoogte van vacatures die zouden kunnen ontstaan. Wanneer ik het beeld van de werkzoekende compleet heb stuur ik vaak het cv van de kandidaat niet eens; via de telefoon kan ik de kandidaat aandragen en zijn of haar ervaring toelichten, zo kan ik de belemmeringen van een werkgever om een kandidaat van het traject aan te nemen vaak aan de telefoon al wegnemen; de gunfactor is erg belangrijk. De relatie met zowel de kandidaat als de eventuele werkgever is erg belangrijk om iemand op de juiste plek te krijgen. Zit een baan er niet in, dan misschien een stage, of een paar dagen meelopen, het is maar net waar je voor gaat en wat haalbaar is wanneer duurzaam werk niet lukt.”
Er zijn aan het eind van het traject dus een aantal uitkomsten mogelijk. In het ideale geval leidt het tot een dienstverband, maar het kan ook zijn dat er een verlenging van het traject nodig is of dat er een proefplaatsing geregeld kan worden. Het kan ook zijn dat het traject wordt afgesloten omdat de kandidaat toch niet geschikt bleek voor dit traject.
Ook nu de economie weer herstellende is, worden door de gemeenten structureel kandidaten aangemeld voor Jobhunting en beaamt Ilse dat ook nu Jobhunting nog steeds erg belangrijk is. “Er zijn genoeg mensen die om wat voor reden ook nu moeilijk werk kunnen vinden. Er zullen altijd mensen zijn die een individueel traject als Jobhunting nodig hebben om werk te vinden, dat is van alle tijden.”
Wat als je steeds moeite hebt om passend werk te vinden, of een baan hebt maar het tempo niet kunt bijhouden? Voor veel mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt zijn dit herkenbare uitdagingen. Toch kan passend werk nieuwe kansen en perspectief bieden. In de expositie WSD’ers aan het Woord delen WSD-medewerkers hun persoonlijke verhalen: hoe zijn zij, ondanks obstakels, aan hun plek op de arbeidsmarkt gekomen, en welke veranderingen heeft dit teweeggebracht?
In september bereikte WSD een record aan deelnemers in de Zelfredzaamheidsroute (Z-route). Op dit moment nemen 200 inburgeraars actief deel aan het inburgeringstraject. Edith Bakker, directeur Participatie van WSD: ”Een echte mijlpaal, waar ik trots op ben. Wij weten vanuit jarenlange ervaring heel goed wat onze inburgeraars nodig hebben om zo snel mogelijk te integreren in de Nederlandse maatschappij. En daar halen onze professionals elke dag ontzettend veel voldoening uit. Dat geldt voor onze docenten, onderwijsassistenten, trainers en trajectconsulenten die dagelijks betrokken zijn bij de Z-route.” Het doel van de Z-route is om de inburgeraars op een zo hoog mogelijk niveau de Nederlandse taal te leren en ze zo snel mogelijk kennis te laten maken met werken in Nederland.
